soo raet ons den wijsen man seer wel seggende : Sone set die droefheyt verre van u / want eenĕ droevigen geest verdrooght het gebeente / ende een vrolijck hert maeckt een bloeyende jeught.
Een bevreest mensche en daghelijckx toren,
Oock sinnen die haer vrede hebben verloren,
Dese dry verteeren lijf en bloet,
En corten het leven dat hem quaet doet.
Oock suldy u wachten van vreese / want het verteert den geest, eň het bloet / ende maeckt een mensch kranck ende onsterck / ende doet hem alle sijne crachten vergaen / soo dat men vă lanckdurige vreese ende benautheyt des herten / wel doot soude blijven / als die vreese der crancke nature souden overvallen ende bestolpen.
Dat selfde is te verstaen van gramschap / de welcke het lichaem uytdrooght / ende doet een mensch schudden ende beven / ende maeckt hem heel verbaest / soo datmen door gramschap ende toornigheydt wel lichtelijk die Polpelsie (1) / ofte een stercke cortse soude crijghen.
Die dan zijne ghesontheydt bemint / moet dusdanighe passien / soo veel alst moghelijck is tegenstaen / ende alle benautheyt ende swaerigheydt ende vreese / van hem verdrijven / ende schicken deughdelijck ende vrolijck te leven in ’t heyligh Christen Catholijck geloove / met een gerustigh gemoet ende consciencie / ende bevelen Godt den Heere alle swarigheydt.
Tot onderhoudinghe van gesontheyt goet
Salmen ghebruycken een vrolijck ghemoet.
In den eersten om die gesontheyt wel t’onderhoudĕ / soo salmen schicken te hebben eĕ vrolijck ghemoet / t’welck men vercrijght van Godt den Heere door een deugdelijc leven / dat men ’t quaet laet eň goet doet. Want de vrolijckheyt maeckt
Vanden Schat der Armen 